Και όταν δεις τον εαυτό σου να θυμάται
ξάφνου θεωρείς ότι ακόμα τον αγαπάς…
αν και η αλήθεια είναι ότι η ζωή σου απλά κοιμάται
και στο κενό της εσύ πρόσωπα σκορπάς.
Αν επιλέξεις στη σιωπή του δειλινού να τον καλέσεις
με την καρδιά, όχι με σάπιες μηχανές
και στην προσπάθεια λυγίσεις και πονέσεις
αν δεν κοπάσεις, συνεχίσεις, τότε μόνο τον ζητάς.
Μα αν ο πόνος σε κάνει να οπισθοδρομήσεις,
ανάγκη είχες τότε απλά να τον σκεφτείς,
και αν ο πόνος – τη μιζέρια σου καλύψει
ίσως μετά σαν νεογνό θα κοιμηθείς.
Μα πόσο κάφροι είμαστε άραγε οι άνθρωποι;
Καταλαβαίνουμε τον κόσμο στις σιωπές μας
αναπυρώνοντας αναμνήσεις και βρυκόλακες
που αναδεικνύανε τη φλόγα στις καρδιές μας.
