‘Και είναι και αυτές οι στιγμές που δεν είσαι παγωμένη…κάποιες άκρες έχουν λιώσει απλά αρκετά για να αρχίσεις να νιώθεις τον αέρα που μαστίζει τις πλευρές σου. Είναι αυτές οι στιγμές που η σκιά σου είναι ανύπαρκτη στο οπτικό σου πεδίο, μα αποκτά σάρκα και οστά μεταξύ της ψυχής και του μυαλού σου. Μεταξύ αυτών των χτύπων του ρολογιού που στέκονται γύρω σου σαν κάγκελα της φυλακής που σχεδιάζεις στις μικρές τις ώρες…ο νους υψώνεται…τα μάτια θολώνουν…ο καπνός σε πνίγει…και η νύχτα φαίνεται τόσο στάσιμη. Αυτό όμως είναι το στοιχείο της αχαλίνωτης μαυρίλας μιας ελκυστικής μαγείας…αρχίζει από το σημείο που στο φως σε χαλαρώνει και σε παρασύρει να χαθείς και να αφαιρεθείς.’
– S.
