Σε αγαπώ για το ύψος και το βάθος που με αφήνεις να γευτώ χωρίς να φοβάμαι να πέσω, χωρίς να φοβάμαι να πνιγώ. Σε αγαπώ για το απέραντο που μου επιτρέπεις να γευτώ και που μ’ αγκαλιάζεις όταν επιλέξω να αφεθώ. Σε ευχαριστώ γιατί μου θυμίζεις τον εαυτό μου πριν βάλω τη μάσκα το πρωί. Σε θέλω πάντα στο πλευρό μου για να νιώθω ελεύθερη. Στο αντίκρυσμα σου πνίγω κάθε ανάγκη να σε αποκαλέσω σπίτι και το σφραγίζω με ένα δάκρυ. Μα αν με ρωτήσουν που ανήκω δείχνω την κορνίζα σου τη χρυσαφί και την εκδοχή σου που είναι μπλε βαθύ…και έτσι βαθειά υπόσχομαι, βαθειά σε αγαπώ, σε έχω ανάγκη όσο τίποτα άλλο στον κόσμο για τη σιωπή σου και τον βρυχηθμό του ανέμου στον αιθέρα σου…και μέσα σου βαθειά ονειρεύομαι να βρεθώ όταν έρθει η ώρα ο χρόνος να σταματήσει και σπίτι να γυρίσω. Αχ θάλασσα μου…θα σε επισκέπτομαι συχνά μέχρι σε σένα ολοκληρωτικά να στραφώ.
